Różowy obłoczek

tekst i ilustracje: Dorota Suwalska

Pewnej nocy, w chlewiku, przyszedł na świat mały prosiaczek. Rodzice byli tak zachwyceni swoim synkiem, że długo nie mogli znaleźć imienia, które byłoby w stanie oddać jego urodę.

– Jest taki piękny, taki milutki… – wzdychała mama.

– …taki mięciutki i różowy… – wtórował jej tata.

– …mięciutki i różowy jak…

– …jak, jak… jak obłoczek.

– Różowy Obłoczek! – wykrzyknęła tryumfalnie mama.

I tak już zostało.

Oczywiście rodzice byli równie zachwyceni bratem i siostrą Różowego Obłoczka. I równie długo namyślali się, jakie im nadać imiona, co w sumie zajęło sympatycznej świńskiej parze całkiem sporo miło spędzonego czasu. Brata nazwano Ryjkiem z uwagi na uroczy pyszczek, a także dlatego, że od pierwszych chwil, podobnie jak inne świnki, uwielbiał ryć w ziemi. A siostrę – Błotką ze względu na piękną cerę, którą przeciętna świnka może uzyskać wyłącznie w wyniku regularnie stosowanych błotnych kąpieli. A także po to, by córeczce nigdy takich kąpieli nie zabrakło, ponieważ bez nich trudno sobie wyobrazić udane świńskie życie. Zarówno Ryjek, jak i Błotka to naprawdę piękne i dobrze przemyślane imiona. Trzeba jednak przyznać, że dość tradycyjne. Żeby nie powiedzieć – przyziemne. Jedynie nasz bohater dostał imię, że się tak wyrażę, nadpowietrzne.

Być może dlatego młody warchlaczek uwielbiał wpatrywać się w niebo. Nic nie cieszyło go bardziej niż przyglądanie się zmiennym kształtom obłoków i wyobrażanie sobie, że pewnego dnia znajdzie się między nimi, jak ptak lub motyl. Nic, nawet wodne i błotne kąpiele, nawet rycie. Nawet pyszna brukiew i świeże jabłka nie cieszyły go tak, jak wpatrywanie się w niebo.

– Co ty tam widzisz? – dopytywała się czasem mama.

– Niebo. Obłoki – wzdychał rozmarzonym głosem. – Czasem przypominają świnkę, czasem psa. A raz to nawet widziałem chmurę w kształcie skrzydlatego warchlaka.

– Obłoki, Obłoczku – śmiała się mama. – A czy ty wiesz, że dopiero tu, po przeprowadzce do Zwierzęcej Krainy, zobaczyłam po raz pierwszy niebo? – Ryjek mamy nagle spoważniał. – Ale… po co tego wracać… Było i minęło. Na szczęście. Lepiej rozchmurzyć się, patrząc w chmury. – Znów się roześmiała. – Mój ty kochany Różowy Obłoczku.

Ucałowała synka w różowy jak chmurka nosek i nagle przyszło jej do głowy, że być może w niezwykłym imieniu, jakie mu nadała, było również życzenie, żeby nigdy nie zabrakło mu nieba nad głową.

Dawno, dawno temu, kiedy mama była małą świnką, mieszkała strasznym w miejscu, zwanym przez nią Światem Bez Ziemi i Nieba. Nie lubiła wspominać tamtych czasów, więc Różowy Obłoczek wiedział tylko tyle, że świnki mieszkały tam w okropnym ścisku w długim, ponurym baraku, na twardej i zimnej podłodze. Nigdy nie wychodziły na zewnątrz, a głównym ich zadaniem było tyć. Tyć za wszelką cenę i w jak największym tempie. Mama podobno nie była w tym zbyt dobra. Dlatego współtowarzysze niedoli kiwali z troską ryjkami. I powtarzali jej, żeby się bardziej postarała, bo taki brak talentu do tycia to jak najgorsza wróżba na świńską przyszłość.

Mylili się jednak. To dzięki swojej mało świńskiej figurze mama pewnego dnia przedostała się na zewnątrz przez wąską szparę w niedomkniętych drzwiach. Dzięki zwinnym ruchom umknęła pościgowi. Mogła bowiem biec szybciej niż inne prosiaki. Zresztą… kto by chciał gonić takiego nieudacznego, cherlawego prosiaka. Prawdę mówiąc, już wtedy, podczas ucieczki, miała okazję spojrzeć w niebo. Nie to jednak było jej w głowie. Myślała tylko o tym, by znaleźć się jak najdalej od Świata Bez Ziemi i Nieba.

Dopiero kiedy po wielu perypetiach dotarła do Zwierzęcej Krainy, odetchnęła na tyle, by zacząć przyglądać się światu. Najpierw zajrzała do korytka i porządnie się najadła. Potem rozejrzała się dokoła i stwierdziła, że znalazła się w znakomitym towarzystwie kilku sympatycznych świnek i warchlaków (jeden z nich został potem jej małżonkiem). W zwierzęcej krainie mieszkały również krowy, kury, kaczki, indyki, gęsi, króliki, a także psy i koty. Następnie z wielką radością stwierdziła, że ma w czym ryć, a i na brak kąpieli nie będzie narzekać. I dopiero na samym końcu zadarła ryjek do góry i po raz pierwszy ujrzała słońce i obłoki.

– Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że urodziłeś się tutaj – wzdychała czasem.

Ale dla naszego bohatera było normalne, że spał w ciepłym chlewiku, dostawał pysznie jeść, mógł biegać po podwórku, słuchać śpiewu mamy, tulić się do rodziców, baraszkować z rodzeństwem, wygrzewać w słońcu, pluskać w wodzie, gdy tylko przyszła mu na to ochota i zażywać błotnych kąpieli w upalne dni. Nie znał przecież innego życia. I dobrze, jak zwykła mawiać mama.

Jedynym, czego brakowało mu do szczęścia, były podniebne podróże. Rodzice myśleli, że Różowy Obłoczek z wiekiem wyrośnie z tych mało świńskich, musicie przyznać, fantazji. On jednak im był starszy, tym częściej bujał w obłokach, oczywiście tylko w wyobraźni. Nawet gdy wyrósł na wielkiego, tłustego warchlaka – a trzeba przyznać, że miał dużo więcej talentu do tycia niż mama – nie znał lepszej rozrywki niż zadzieranie ryjka w stronę obłoków.

***

Pewnego dnia, gdy rozmarzonym wzrokiem śledził szybujące wśród chmur ptaki, przysiadła się do niego biała gęś z pokaźnych rozmiarów okrągłym kuperkiem.

– Ja też tak potrafię – oznajmiła z dumą, po czym ciężko wleciała na płot i zleciała z niego z powrotem.

„Nie o takie latanie mi chodzi” – pomyślał nasz bohater, ale uśmiechnął się uprzejmie do gęsi, która najwyraźniej postanowiła zawrzeć z nim bliższą znajomość.

– Już dawno zauważyłam, że uwielbiasz ptaki. Jestem Gęgula.

– Miło cię poznać. Ja mam na imię Różowy Obłoczek.

Przez chwilę zdawało się, że gęś już nigdy nie wygęga z siebie ani słowa, tak gwałtowny atak śmiechu ją złapał.

– Ró… Ró… Różowy Obłoczek?! – wykrztusiła wreszcie, a że była straszną plotkarką, wkrótce całe podwórko pękało ze śmiechu: i psy, i koty, wszystkie kury i kaczki, a nawet króliki.

– Czy pani już o tym słyszała, pani Kwoczko? Ten wielki tłusty knur nazywa się Różowy Obłoczek. Obłoczek! Słyszała pani?! Obłoczek!

Zawstydzone prosię zerknęło ukradkiem na swoje odbicie w kałuży. I rzeczywiście jego wielki, bladoróżowy ryj z podwójnym, a może nawet potrójnym podbródkiem pokrytym rzadką szczeciną w żaden sposób nie kojarzył się z chmurką. Niejednej młodej śwince na jego widok mocniej zabiłoby serce, ale Różowy Obłoczek myślał tylko o tym, że nie ma w nim nic z ulotności i lekkości, którą tak podziwiał, spoglądając w niebo. Poczuł się tak, jakby nagle stał się kimś innym. Sobie samemu nieznanym. Obcym, okropnym prosiakiem, którego prawdziwą twarz zobaczył dopiero dziś w kałuży. A tamto prosię, ten uroczy Różowy Obłoczek, za którego się do tej pory uważał, było tylko mrzonką, głupim, dziecinnym złudzeniem, które nie miało żadnego związku z jego prawdziwym życiem.

„Po co mi takie imię – myślał – skoro prowadzi tylko do drwin? Po co marzenia, skoro nigdy się nie spełnią?”.

Rodzice długo mu tłumaczyli, że gęsi nie znają się na świńskich imionach. Że trudno sobie wyobrazić lepsze imię dla takiego przystojniaka jak on, który ma skórę w kolorze chmur o zachodzie słońca. I że przynajmniej część proroctwa zawartego w niezwykłym imieniu już się spełniła, ponieważ może patrzeć w niebo, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota.

Wszystko na nic. Nie trafiały do niego żadne argumenty.

Był tak przygnębiony, że nawet jabłka, które przecież uwielbiał, jadł jakby od niechcenia. Nic go nie obchodziło. Kompletnie nic!

Czy rzeczywiście nic?

Przez łzy ujrzał Złocistego Motyla, który wpadł do kałuży i rozpaczliwie próbował się z niej wydostać. Z jego mokrych skrzydełek sypał się słoneczny pył, który gasł, wpadając w błoto. Nasz bohater tak delikatnie, jak tylko potrafił, podał mu swoje wielkie kopyto.

Motyl wdrapał się na nie, osuszył skrzydełka w słońcu, po czym rzekł do Różowego Obłoczka:

– Uratowałeś mi życie. W zamian spełnię twoje najskrytsze życzenie. A nawet trzy. Trzy życzenia, jak to zwykle w bajkach bywa.

Prosiak nie musiał długo się namyślać.

– Chciałbym choć na chwilę wznieść się ponad obłoki – wypalił bez zastanowienia i poczuł, jak wyrastają mu skrzydła. Machnął nimi kilka razy i pofrunął w chmury.

Pytacie, jak to się stało, że umiał się posługiwać się skrzydłami, choć miał je, że się tak wyrażę, na sobie po raz pierwszy w życiu? Na to pytanie nie jestem wam w stanie odpowiedzieć. Po prostu umiał. Może ta umiejętność również była częścią czaru. Jedno jest pewne – latał lepiej niż Gęgula, która była wstanie pofrunąć najwyżej na płot. On wzbijał się coraz wyżej i wyżej. Wszystkie zwierzęta (łącznie z Gęgulą) zamieniły się w maleńkie punkciki. A chlewiki, obórki, kurniki, domki dla psów i kotów stały się mniejsze niż jego kopytko. Zobaczył, że za płotem Zwierzęcej Krainy jest las. Za lasem pola, pastwiska i inne domy. A potem widział już tylko chmury.

Kiedy czar przestał działać, Różowy Obłoczek łagodnie opadł na podwórko.

– I jak było? – spytał Motyl.

– Cudownie – westchnął rozmarzony prosiak. – Szkoda tylko, że tak krótko.

– No cóż, powiedziałeś „chwila”. Nie mogłem inaczej.

Chwila w języku świń oznacza czas, który potrzebny jest do zjedzenia pięciu jabłek, a trzeba wam wiedzieć, że świnki potrafią się z tym uporać bardzo szybko. Nic więc dziwnego, że Różowy Obłoczek nie zdążył nacieszyć się lotem.

– Tak, wiem – zasępił się nasz bohater. – I nawet nie zobaczyłem różowych chmur – westchnął.

– No cóż, akurat pechowo nie trafiłeś na wschód ani zachód słońca – przypomniał Motyl. – Ale masz jeszcze dwa życzenia. Tylko tym razem, bardzo cię proszę, dobrze się…